Na poziv Pape Urbana II da se krene u rat protiv nevernika
sa ciljem oslobođenja Hristovog groba, odazvalo se mnogo ljudi, prvenstveno
pripadnici najnižeg sloja seljaka, gradske sirotinje, skitnice i secikese. Ponajmanje
bejaše vitezova. Tako se u aprilu 1096. u Kelnu okuplilo petesetak hiljada
krstaša koji su u istoriji kršteni kao “Sirotinjska vojska“. Prvo su satrli
Jevreje u Kelnu i okolini, kriveći ih što je Hrist razapet. Zalihe koje su
poneli iz Nemačke presušuju negde na teritoriji današnje Vojvodine.
U Zemunu se opskrbljuju i prelazle u Beograd. Par vitezova ostaje
u Zemunu, odlučuju da se oprobaju tamošnji noćni zivot. U pijanstvu sporečkali
su se za žiteljima i završili bez odeće i oklopa, isprebijani i prebačeni preko
Save.
Kako bi preupredili slične incidente Zemunci oklope obesnih
vitezova kače na Zemunsku tvrđavu. Među odvažne krstaše uvukla se sumnja i
strah, ali su se odlučili da se osvete ponosnim Zemuncima. Za svega nekoliko
sati, ubijeno je oko 4000 stanovnika Zemuna, među njima mnogo žena, dece i
staraca. Krstaši započinju da haraju po gradu, otimajući stoku žito, vino i
ostale namirnice. U pomoć Zemuincima pristižu trupe koje šalje ugarski car.
Krstaši svoja nedela nastavljaju u Beogradu. Nakon pohare, pale grad, i deo se zadovoljan plenom vraća, odustavši od verskog rata. Ostatak se upućuje ka Niu gde ih dočekuje snažniji otpor. Vojska zauzima odbrambene položaje unutar gradskih zidina, a odbrani se priključuje i lokalno stanovništvo. Krstaši pokušavaju na silu i brojnost da zauzmu tvrđavu. Ali, otpor Nišlija je žestok, te su satrli četvrtinu krstaške vojske. Ostatak se razbežao po okolnim brdima i zaputio ka maloj Aziji.
Sirotinjska vojska svoj kraj doživljaava prilikom napada na Nikeju. Iznurena,
izgladnela i izbezumljena vojska napala je dobro opremljene Turke Seldžuke, koji
su ih desetkovali. Preživeli su završili na pijaci robova.
Нема коментара:
Постави коментар