Nemačko naseljavanje panonskog Podunavlja, počelo je još u
XVII. veku, blagoslovom carice Marije Terezije. Mnogobrojne nemačke familije
koje su početkom XIX veka iz Banata stigle u Zemun, brzo su formirale homogenu
katoličku zajednicu zajedno sa Francuzima iz Lorene (1770.). Osnovali su naselje
Franjin dolinu ili na nemačkom "Franztal", varošku četvrt čije se
građanstvo bavilo trgovinom, poljoprivredom, ugostiteljstvom i zanatstvom. Mi,
posleratne generacije taj kraj smo zvali Sutjeska, a bio je naseljen
kolonistima iz Bosne i Like.
Prvu bogomolju dobili su 1888. godine. Bila je to lepa crkva
izgrađena u gotskom stilu, sa dva visoka zvonika, projekt je
uradio arhitekta Hermana Bolea, a gradnja je finansirana iz sredstava
"rimokatoličkog opštinstva Franjindolskog“. Otvorena je 20. oktobra, na dan Svetog Vendelina, pa je to ime i
ponela. Crkva se nalazila u dvorištu škole koja je podignuta 1901. godine.
Školska zgrada je sačuvana i posle rata je ponela ime Petra Kočića i danas se
nalazi u Prvomajskoj ulici. Porodica Tajbl imala je bioskopsku dvoranu u Glavnoj ulici, gde je nekada bio bioskop "Sloboda."
Advokat Johanes-Hans Mozer bio 2 i po godine za vreme II svetskog rata
gradonačelnik Zemuna. Bruno Mozer i njegov sin, vlasnici "Vinarije
Mozer", sredinom rata pobegli su iz zemlje u Tursku, ali je vino i dalje
pravljeno za Nemce.
Posle rata su optuženi i oduzeta im je sva
nepokretna imovina, vinarija i vila u dvorištu, kao okupatorima. Vinarija Mozer utopila se u "Navip".
Okončanjem rata, proterani su i skoro svi žitelji
Franctala što je bio početak stradanja podunavskih Švaba. Posebno mesto u istoriji Zemuna zauzima čin rušenja velelpne crkve Svetog Vendelina. Na zahtev
novopridošlih stanovnika Franctala (Srba kolonista iz Krajine), crkva je
srušena u leto 1957. godine. Postoje svedočenja da je za potrebe rušenja SKOJ
organizovao radnu akciju. Tada je stradalo i francalsko groblje sa kapelom.
Grobovi žitelja Francala su prekopani, a od nadgrobnih ploča su izrađene
stepenice koje idu uz naselje Kalvarija. Posao uklanjanja šuta od crkve su obavilii
radnici Gradske čistoće.
Živim u blizini škole Petar Kočić. Uvek me je interesovao život tih ljudi koji su ovde živeli. Sećam se gde je bio bisko,apoteka, Mozerova prodavnica (sadašnji Aman). Jedina dobra stvar da su moji kupili plac gde je bila njihova zadružna zemlja. Nismo ušli u nečiju kuću . Meni lično je žao što je taj narod proteran.
ОдговориИзбриши