Čubura, jedan od najčuvenijih
delova Beograda, postepeno se formirao još krajem XIX veka na tadašnjoj
gradskoj periferiji. Među prvim stanovnicima tog kraja bili su Romi koji su se
tu, već oko 1880. godine, preselili iz centra grada. Romi i neromi, uglavnom
Srbi, živeli su izmešano, mahom kao sirotinja, u kućama avlijskog tipa –
partaja – što su uske parcele sa prizemnim zgradama podignutim na ivici placa
sa većim brojem stanova „soba + kujna“ i zajedničkim dvorištem. Ovaj deo Beograda
stekao je slavu „najživljeg i najživopisnijeg dela prestoničke periferije“.
Suprotno uvreženom mišljenju da
je Čubura označavala samo visoki plato oko današnjih ulica Cara Nikolaja
Drugog, Makenzijeve, Mačvanske, Čuburske, Orlovića Pavla, Dubljanske i okolnih
ulica, u vreme od njenog nastanka pa sve do tridesetih godina XX veka ovaj
toponim označavao je znatni širi prostor: obuhvatao je i gornji plato i
današnji (Kotež) Neimar, kao i blokove na padini ka Južnom bulevaru, uz
današnju Ulicu Maksima Gorkog ka školi “Kralj Petar Drugi“. Prvi teren koji je
izašao iz širokog prostornog okvira nazvanog Čubura bio je (Kotež) Neimar, novo
naselje koje je do te mere imalo snažan i drugačiji identitet da se ni pokušaj
njegovog imenovanja kao Nova Čubura nije održao.
Нема коментара:
Постави коментар